Vraag

Wat houdt de kennis van Christus precies in?

Antwoord

In de wedergeboorte leert de mens God aanvankelijk kennen. God word werkelijkheid in zijn leven. Kennis van de Goddelijke Personen apart heeft hij niet, beseft dat er een God is. Die hem geschapen heeft, tegen Wie hij gezondigd heeft en Die zal moeten ontmoeten. Dit laatste kan elk ogenblik gebeuren. Daarom worden dood, eeuwigheid en de kortheid van het leven levende werkelijkheden voor hem. Hij beleef dat God rechtvaardig, heilig, alwetend en machtig is, en hijzelf door en door zondig. Die God zal hem rekenschap afeisen.

In de wedergeboorte schenkt de Heere hem ook liefde, geeft hem indrukken van Gods goedheid, barmhartigheid en algenoegzaamheid. Dit doet hem diep buigen, de Heere zoeken en trachten het bij de Heere goed te maken. Dit laatste misluk volkomen. Hij doet wel minder zonde, maar door verdergaande ontdekking wordt hij steeds groter zondaar. Totdat de Heere hem zover brengt dat er van zijn kant geen redden me aan is. Hij verwacht onder te gaan omdat God recht moet doen, en.... hij kan het de Heere niet kwalijk nemen, wel zichzelf.

Daar laat de Heere hem zien uit de Schrift dat Hijzelf voor een Borg gezorgd heeft die hem kan verlossen. Uit het Woord gaat hij leren dat die Borg de Enige is. Die zondaren kan redden en ook gewillig is om het te doen. Dat is het begin van de zaligmakende kennis van Christus. Zo iemand zal zeggen: „Ik ken Hem niet" en ga naar de kerk om over Hem te horen. Anders is hij niet voldaan. Toch kent zo iemand Hem wel in Zijn onmisbaarheid, algenoegzaamheid en beminnenswaardigheid, dat wil zeggen dat hij beseft dat er buiten Christus geen zaligheid dat Hij een volkomen Zaligmaker is en dat Het een Persoon is, waard om met heel het hart lief te hebben. Het hart heeft heimwee naar de „onbekende", of zoals dan gezegd wordt: uitgangen naar de Heere Jezus.

In die situatie zei de Samaritaanse: Ik weet dat de Messias komt (....) wanneer Die zal gekomen zijn, zo zal Hij ons alle dingen verkondigen"(Joh. 4:25). En de blindgeborene vroeg: ,,Wie is Hij, Heere, opdat ik in Hem moge geloven? " (Joh. 9 : 36). Hij is de Weg, Die de zondaar buiten zichzelf ziet.

Op Gods tijd (de Heere is daar vrij in) wordt de Persoon van de Middelaar geopenbaard. Die gebeurtenis  is beter te beleven (als God het geeft) dan te beschrijven. De profeet Maleachi noemt dit het opgaan van de Zon der Gerechtigheid in al Zijn luister. Dat is de tiende ure waarover Johannes schrijft (hfdst. 1 : 40) Voor de moegestreden en ontledigde zondaar is dan de hemel opengegaan. Dan is de schuld bedekt; zij is nergens meer te vinden. In een brief over de rechtvaardigmaking van dominee Ledeboer die een jaar of tien geleden in de Saambinder stond, schrijft hij dat op dat moment zijn zonden vergeven zijn. In Psalm 32 wordt dit bedekken genoemd in gelijke betekenis met ,,vergeven" en niet toerekenen. In die zin gebruikt onze Catechismus het antwoord 36. De oudvader Love schrijft: „De vergeving der zonde bestaat in het bedekken van deze". Overeenkomstige uitspraken lezen we in Ferré-Brinkman, ä Brakel, Ridderus, Alleine, Beukelman en Patrik, Polus en Wels. De zekerheid en troost hangen hierbij af van de kracht van het geloof. Zondag 23: ,,…..in zoverre ik zulk een weldaad met een gelovig hart aanneem".

Aan de andere kant ken je wellicht de uitdrukking: ,,Bedekte schuld is nog geen vergeven schuld". Deze houdt in dat bij de openbaring van Christus de zonde nog niet vergeven is. Later komt de schuld terug. Christus is uit het oog en de zondaar meent rechtvaardig verloren  te moeten gaan. Op dat moment spreekt de Vader als Rechter hem vrij. De gerechtvaardigde zondaar kan dan roemen: Wij dan gerechtvaardigd zijnde door het geloof, hebben vrede met God door onze Heere Jezus Christus (Rom. 5 : 1). Waar de schuld vergeven is, heeft verzoening met God plaats gevonden. Dat is voor elk van ons van eeuwigheidsbelang. Dat we dan toch ernst maakten met de Boodschap die Paulus ons allen als gezant  van de Heere ons in Zijn Naam toeroept: ,,Laat u met God verzoenen" (2 Cor. 5 : 20).

Aanbevolen lectuur: Verklaringen van Zondag 23.
 

Vraag

‘Door Gods liefde getrokken ben ik enkele malen aan het  Avondmaal geweest. Daarna kwam er zoveel bestrijding dat ik niet meer durfde aangaan. ’k Wacht nu op een ‘teken’ van Boven voordat ik opnieuw durf aangaan. Een ouderling adviseerde me dat. De wereld bekoort me niet meer, maar ik durf niet meer zo stellig te geloven dat ik Hem liefheb. Nu las ik dat het Heilig Avondmaal juist ook ingesteld is tot versterking van het zwakke geloof. Wat moet ik nu?’ 

Antwoord

Alvorens ik in een pastoraal gesprek een dergelijke vraag zou beantwoorden, zou ik eerst een aantal andere vragen stellen: 
- Je schrijft: ‘door de liefde getrokken’; werd je ook door de nood gedreven? 
- Heb je enige bevindelijke kennis van de Heere Jezus? 
- Na de bediening had je strijd; hoe was dat tijdens het  Avondmaal? 
- Heb je kontakten met geoefende christenen voor wie je je hart kunt blootleggen? 
- En, wat nog belangrijker is, drijft die strijd je vaak naar de binnenkamer? 

Zolang de antwoorden op deze vragen niet bekend zijn, krijgt mijn antwoord een wat algemeen karakter en noem ik verschillende mogelijkheden: 
Een tijdgelovige kan menen door Gods liefde getrokken te zijn. John Bunyan geeft een duidelijk portret van een tijdgelovige in de figuur van Gezeglijk. Er is geen sprake van schuldbesef (geen pak op zijn rug). Hij wordt slechts aangetrokken door het vooruitzicht naar de Hemelstad te gaan. Hij wil er steeds meer van horen. Hij is zo enthousiast dat hij Christen aanspoort wat voort te maken. Maar in Poel Mistrouwen laat hij het afweten. Zo kan het zijn dat iemand geestdriftig Christus ‘door het geloof aanneemt’ en daarop aan het Avondmaal gaat. Zo iemand heeft weinig begrip voor en geduld met anderen die zo snel niet meekunnen, maar... het heeft geen diepte van aarde (Matth. 13:5). In de meeste gevallen wordt zo iemand door de Avondmaalgang in zijn verkeerde mening versterkt. Het kan ook voorkomen dat het tegenvalt omdat men er meer van verwachtte. Ik raad je aan te lezen uit ‘De Godvruchtige Avondmaalganger’ van Petrus Immers, de tweede verhandeling: over het grote onderscheid tussen het tijdgeloof en het ware, zaligmakende geloof. Ik hoop dat je met de oude schrijvers vertrouwd bent!
Een andere mogelijkheid is dat God werkelijk Zijn liefde in het hart heeft uitgestort. Dat doet de Heere in de wedergeboorte. De precieze tijd en plaats van de wedergeboorte is lang niet altijd aan te duiden, maar wel ervaart men dat er geweldige veranderingen optreden. Men leert God kennen en liefhebben; men leert zichzelf kennen in zijn zondig bestaan. Daaruit ontstaat droefheid omdat men tegen zulk een goede God gezondigd heeft. Dit noemt de Schrift droefheid naar God (2 Kor. 7:10). In die droefheid ligt een wonderlijke blijdschap, ook al weent men over zijn zonden. Aanvankelijk is hier voor Christus geen plaats omdat men nog meent zelf met de Heere in het reine te kunnen komen. Men doet daar ook zijn best voor. Tot zijn grote verwondering hoort men in de prediking de problemen beschrijven waar men mee worstelt. Dat geeft blijdschap, moed en dankbaarheid in het hart en verbindt meer aan de Heere. Dan gebeurt het weleens dat men door liefde gedrongen deel neemt aan het Heilig Avondmaal. De verwachte zegen blijft uit. Men twijfelt of men er goed aan gedaan heeft en satan maakt zo iemand wijs dat hij zich het oordeel gegeten en gedronken heeft.
Wat is nu de zaak? Men is te vroeg aangegaan. Zo iemand kan wel nieuw leven hebben, maar in dit stadium is er voor de Heere Jezus geen plaats. En om Hem gaat het immers in het Avondmaal. Er dient enige kennis van de Heere Jezus te zijn, wil men met vrucht aan het Avondmaal deelnemen. Dat sluit strijd niet uit, maar dan blijven de vragen: ken je de Heere Jezus? Is je hart al in de Schrift op Hem gewezen? Ben je van harte overtuigd van Zijn gepastheid, beminnelijkheid en noodzakelijkheid? Zo ja, is er dan nooit vrede geweest bij de Avondmaalsgang? Zijn er dan misschien onbeleden zonden die scheiding maken tussen de Heere en de ziel? Onderzoek je hart in de binnenkamer. Vraag de Heere om licht bij dit onderzoek (Ps. 139:14 ber.).

De ouderling adviseerde terecht om te wachten op een teken van de Heere. Wat kan zo’n teken zijn? 
1. Een diepgevoelde nood in eigen hart met het besef midden in de dood te liggen, en daarbij de vaste overtuiging dat in Christus het leven en overvloed te vinden is. Dan wordt de Avondmaalsgang een vlucht naar Hem toe. Nooddruftigen zal Hij verschonen.
2. Sterke uitgangen (verlangens, heimwee) naar Christus. Krank zijn van liefde (Hoogl. 5:8). Dan zit men aan Tafel voor men er erg in heeft. Een krachtige nodiging van de Heere door middel van een woord in het hart. ‘God spreekt gewis tot elk die voor Hem leeft.’ Als de Heilige Geest het woord van de predikant met kracht in het hart doet vallen. Dan verdwijnen op dat ogenblik alle andere overwegingen. Sommigen vragen weleens een teken door de Heere te binden aan een voorwaarde die ze zelf stellen. Doe dat nooit. Laat de Heere niet los, maar wel vrij. Vraag nooit een teken buiten Zijn Woord om.

Aanbevolen lectuur, met name in de voorbereidingstijd: 
Ds. A. Elshout - Doe dat tot Mijn gedachtenis
Ds. C. Harinck - Ons Avondmaalsformulier
Ds. A. Hoogerland – Ten Avondmaal gaan, maar hoe....?
Prof. G. Wisse - Doe dat totdat Hij komt.
Andrew Gray - Elf predicaties op Avondmaalstijden

Vraag

Hoe kan ik weten dat de Heere in mijn leven spreekt?

Antwoord

Over deze vraag heeft Ds. Boven een onderwerp gehouden voor JONG en ACTUEEL op vrijdag 22 november 2013. Ik denk en hoop dat hiermee de vraag voldoende is beantwoord.

Hoe spreekt God? 
God spreekt dagelijks tot ons, op verschillende manieren, door woorden en daden. Het gaat er echter om of je het opmerkt. In Psalm 85:9 met de bijbehorende kanttekening staat het zo omschreven:

''Ik zal horen wat God de HEERE spreken zal; want Hij zal tot Zijn volk en tot Zijn gunstgenoten van vrede spreken; maar dat zij niet weder tot dwaasheid keren.
Dat is, ik zal naarstiglijk letten op hetgeen dat God ons getuigt van Zijn gunst tot Zijn kerk, zowel door Zijn Woord als door Zijn menigerhande werken Zijner mogendheid”

Hoe was het in het Paradijs?
In het paradijs wat alles volmaakt. Het hoofd, hart, oor en gezicht van Adam en Eva waren in alles op God gericht. Hun oor was zo op God gericht dat ze God hoorden aan de wind des daags! Ze hoorden en gehoorzaamden, onvoorwaardelijk. De volmaaktheid van de paradijselijke verhouding tussen God en Adam en Eva is niet in woorden uit te drukken!

Hoe is het geworden na de val?

“En de vrouw zag dat die boom goed was tot spijze, en dat hij een lust was voor de ogen, ja, een boom die begeerlijk was om verstandig te maken; en zij nam van zijn vrucht en at; en zij gaf ook haar man met haar, en hij at.”

Adam en Eva hebben hun oren en ogen verkocht aan de duivel. We zetten nu vraagtekens achter wat God zegt: “zou het waar zijn dat er leven is na dit leven?” “zou het waar zijn dat…” vul zelf maar in!

Hoeveel oor en oog heb je nog voor God? Een praktijkvoorbeeld: Je komt ’s avonds om elf uur thuis, en je bent nogal vermoeid. Je duikt snel je bed in, en terwijl je je dagboek en Bijbelgedeelte leest val je bijna in slaap. Ineens gaat je telefoon, hé, een vriend of vriendin! Opeens ben je klaarwakker, je vermoeidheid wordt vergeten en je bent gerust in staat om nog een uur te bellen!

Dit is een teken van ons inwonend verderf. Dezelfde oor- en oogpoort, de mens zo tot nut in het paradijs, worden nu na de val gebruikt tot het aftrekken van God!

Hoe dichter we bij de eindtijd komen, hoe meer de stem van Satan klinkt. We kunnen die stemmen alleen niet onderscheiden!

God spreekt in Zijn voorzienigheid
We moeten niet overal wat achter zoeken, maar God spreekt in zijn voorzienigheid in ál zijn daden. Dat je dit hoort(leest), dat je gedoopt bent, het is allemaal een sprake van God. Elke morgen vind je een roepstem op je bord, het zijn immers Zijn goedertierenheden dat we nog ons dagelijks voedsel krijgen? God spreekt steeds meer, maar is het niet zo dat we steeds minder luisteren en opmerken?

Deze roepstemmen hebben echter altijd een uitwerking, óf tot verharding: koning Farao kreeg 10 plagen (roepstemmen) te verduren, maar zelfs toen hij het volk had laten trekken verharde hij zich weer, en jaagde het volk Israël achterna. Maar het kan ook zijn tot verootmoediging: met Eliëzer die een vrouw moest zoeken voor Izak is hiervan een prachtig bijbels voorbeeld gegeven. Er staat in Genesis 24 dat hij zich verwonderde en de Heere loofde dat hij zijn weg zo voorspoedig maakte! Als de Heere onze weg voorspoedig maakt, merken we dat dan wel op, en komen we er nog wel toe om de Heere daarvoor te danken?

God spreekt in de prediking
Dat God spreekt is zeker! In iedere preek komt een boodschap van de Heere tot ons. Thomas Watson zei echter eens van het gepredikte Woord: “Veel preken liggen dood en begraven in wereldse harten”.
God spreekt door de zuivere prediking van zijn Woord, en deze prediking bevat de volgende zaken:

• het welbehagen van God
• de doodstaat van de mens
• de mogelijkheid en noodzaak van de wedergeboorte
• de Weg tot Christus
• de volheid van Christus voor de allerarmsten

Het doel van de prediking is tweeledig, maar nooit tevergeefs. Of het doel is dat we verhard zouden worden, óf het is tot vernedering. Zo is dit punt al een roepstem op zich!

Hoe spreekt God in jouw leven?
Wil God in jouw leven spreken dan moet er een wonder gebeuren! De Heere moet eerst ons oor neigen willen wij zijn Woord horen. En de Heere is daartoe machtig, lees Ezechiël 16: de Heere zegt “Leef!”. Desondanks je zeer verdorven en ellendig bent en in de dood ligt, wil hij op grond van het verbond der Genade naar je omzien. Dan krijg je een droefheid naar God, en een droefheid over de zonde.

Hoe vaak spreekt God? God sprak toen het bij Jakob vastliep in als z’n vroomheid in Bethel.  20 jaar later pas in Pniël.  Daarna lezen we pas in Genesis 46 weer dat God tot Jakob sprak toen hij naar Egypte zou trekken om met zijn zoon Jozef verenigd te worden. Behalve in zijn voorzienigheid spreekt Gods slechts zelden tot zijn kinderen.

Een geoefend kind van God haalde desgevraagd een luciferdoosje uit z’n zak, waarin zich 3 steentjes bevonden. Hij zei: “als ik mij niet bedrieg, heeft God evenzoveel in mijn leven gesproken als hier steentjes in dit luciferdoosje bevinden”.

Nog een voorbeeld van een man die een weg ging die niet in Gods gunst was. Hij belde op, om te zeggen dat hij terugkeerde op zijn schreden, omdat hij 3 roepstemmen had gekregen die hem er op wezen dat hij fout zat: Het zingen van Psalm 85 in de kerk (Wil toch niet stug gelijk een paard weerstreven), een waarschuwing van z’n kinderen aan tafel, en tot slot werd hij getroffen door het lezen van het gebed van Jeremia.
Twee weken later belde hij echter weer, om te vertellen dat hij toch door ging op z’n eerder gekozen weg. De eerdere roepstemmen werden aan de kant geschoven. Een paar dagen daarna werd een ernstige ziekte bij hem vastgesteld, en niet lang daarna moest hij het tijdelijke met het eeuwige verwisselen.

Een oproep aan ons allemaal! We hebben oren nodig, die God zélf gegeven heeft. Vraag dan aan de Heere of hij je zulke oren wil geven!

Vraag

Hoe weet je nu dat de Bijbel echt waar is?

Antwoord

Bedankt voor deze vraag. Veel jongeren zullen deze vraag herkennen.  Je bent opgevoed in een christelijk gezin, de Bijbelverhalen zijn je verteld. Op catechisatie wordt er vanuit gegaan dat in de Bijbel gelooft. In de kerk wordt er uit gepreekt. Ondertussen zit je met de vraag: is de Bijbel wel waar?  De Islam leest de Koran. Andere godsdiensten hebben weer een ander boek. Wie zegt dat dit niet waar is? Er valt veel over deze vraag te zeggen. Niet alles kan gezegd worden. Is het niet genoeg, dan horen we het graag en stel dan gerust nog andere vragen.

In de eerste plaats is de Bijbel waar omdat dit in de Bijbel staat. Dat klinkt misschien heel vreemd. Toch is het waar. David zegt in Psalm 119: Uw Woord is de waarheid! Dus wat er in de Bijbel staat is waar omdat dit Gods Woord is. Veel mensen zeggen: in de Bijbel staat Gods Woord. Dat is niet waar. De Bijbel is Gods Woord van letter tot letter. Dit heeft te maken met de inspiratie. De Bijbel is door de Heilige Geest gedicteerd. Lees wat er staat in de Nederlandse Geloofsbelijdenis artikel 3. Daar staat dat kinderen van God ze hebben opgeschreven door naar God te luisteren. Je leest dit ook van Mozes. Hij moest alles van God opschrijven. Ook Johannes moest dit. (Joh. 21: 25 en Openb. 22: 19). Het is dus letterlijk het Woord van God.

In de tweede plaats zie je ook dat wat God zegt in Zijn Woord ‘uit komt’. God heeft door Zijn profeten de ballingschap voorspelt. Dit is gebeurd. Daar lees je ook in andere boeken over. God heeft Zijn Zoon beloofd. Hij is gekomen. 

Een derde bewijs is dat Gods kinderen de kracht er van mogen ervaren in hun ziel. Zij lezen niet alleen Gods Woord, maar de Heilige Geest komt daarbij en geeft de woorden kracht in het hart. Dan is er geen twijfel meer. Dat is het grootste en het belangrijkste bewijs dat de Bijbel waar is. Smeek daarom. Want dit maken ook jonge mensen mee. Je krijgt dan zo’n liefde tot God en Zijn Woord.
Misschien zeg je: ‘de moslims geven ook getuigen van hun geloof in Allah en in de Koran’. Als je iets leest over de ontstaansgeschiedenis van de Koran is dit heel opmerkelijk. Mohammed die door de woestijn doolde kreeg een openbaring. Later heeft hij deze openbaring opgeschreven en zo is de Koran ontstaan. Aanvankelijk was hij twijfelend wat dit allemaal betekende. Zijn vrouw moest hem er op wijzen dat dit van God was. Apart hé. Denk je nu echt dat als God spreekt, dat je twijfelt? Dat een ander moet zeggen dat God tot je sprak? Mozes heeft God ontmoet en Zijn woorden opgeschreven. Er was geen twijfel.  Als je verder de geschiedenis nagaat, merk je dat er in de loop van de tijd veel aan de Koran geschrapt en veranderd is. Het is een document waar allerlei mensen aan gesleuteld hebben. Dit maakt de Koran onbetrouwbaar. Gods Woord is betrouwbaar. Bidt om de verlichting met de Heilige Geest en vraag of de auteur van de Schrift Zelf tot je spreken wil.

Vraag

Ik vraag mezelf de laatste tijd vaak af of God mijn bidden wel hoort? Ik heb al zo lang gebeden en voor mijn gevoel komt het niet verder dan het plafond.

Antwoord

'Gij hoort het gebed, tot U zal alle vlees komen'(Psalm 65:3).
'Die het vee zijn voeder geeft; aan de jonge raven, als zij roepen' (Psalm 147: 9).

Twee teksten vanuit de Bijbel die aangeven dat God het gebed hoort. Toch kan het 'gevoel' zo anders zijn. De Bijbel zegt dat God ons bidden hoort. Hij roept ons zelfs op om te bidden. Denk maar aan de aansporingen: 'Bidt zonder ophouden' (1 Thess. 5: 17). 'Een iegelijk die bidt, die ontvangt; en die zoekt, die vindt en die klopt dien zal opengedaan worden' (Matth. 7: 8). De Heere belooft te horen. En toch...wat kan het lang duren. En dan lijkt het wel of God het niet hoort. Maar de teksten hier boven bewijzen wat anders. Toch kan het wel een tijd duren voor God verhoort en Hij geeft wat je vraagt. Denk bijvoorbeeld aan de weduwe die naar de rechter ging om te vragen om recht te spreken (zie Lukas 18: 1-8). Maar het leek wel of hij niet wilde horen. Maar iedere keer was ze er weer en bad ze hetzelfde: 'Doe mij recht'. Daarna zegt de Heere Jezus: 'Zal God dan geen recht doen Zijn uitverkorenen, die dag en nacht tot Hem roepen, hoewel Hij lankmoedig is over hen?' (Lukas 18: 7). De Heere belooft hier dat Hij hen zal horen, die bij Hem aanhouden. De Heere kan soms wachten om te kijken of het je wel echt om Hem te doen is. Of je aan blijft houden. Of je door blijft zoeken. En trouwens....heb je verdiend dat de Heere naar jou hoort? Hoe lang heeft Hij al op jou gewacht? Blijf maar liggen aan de genadedeur tot Hij Zelf antwoordt! Hij spreekt gewis tot elk die voor Hem leeft.
De Heere verhoort niet alle gebeden zoals wij willen. Soms acht de Heere het nodig dat wij iets niet krijgen of iets van ons afgenomen wordt. Waarom? Om ons dichter bij Hem te krijgen. Om ons aan Zijn voeten te brengen. Wat is het een wonder als dat mag gebeuren. Dan krijg je misschien niet waarom je zo vurig gevraagd hebt, maar dan mag je als arme zondaar meer krijgen dan waar je om vroeg: genade! Er blijven veel vragen rondom gebedsverhoring. Op niet alle vragen krijgen we in dit leven antwoord. Gods kinderen zullen de Heere straks danken om de schijnbaar onverhoorde gebeden, omdat de Heere toch het beste met hen voor had. Verwacht het maar van de Heere en bidt dan maar: 'Uw wil geschiedde'. 'Uw wil', zegt de Catechismus, die 'alleen goed is'.

Vraag

Volgend jaar wil ik belijdeniscatechisatie gaan volgen (in de Ger. Gem.). Ik wil me graag bij een kerk aansluiten, heb er de leeftijd voor, ik geloof in God en ik ben het eens met de leer (dogma) die in de kerk geleerd wordt. Geen bezwaren, zou je dus zeggen. Toch heb ik op de een of andere manier soms een beetje een onbehaaglijk gevoel bij het idee dat ik dan dus 'definitief' ervoor kies om me aan een kerk en aan het geloof te 'verbinden'.

Zelf denk ik dat dit (mede) komt doordat ik met sommige dingen die bij het christelijk geloof horen 'problemen' heb/het hier eigenlijk niet mee eens ben. Als voorbeeld: telkens als er ergens een discussie over homoseksualiteit is (binnen de kerk of daarbuiten), dan voel ik een soort dissonantie. Vanuit mijn achtergrond en overtuigingen zou het logisch zijn als ik zou zeggen dat ik tegen homoseksuele relaties ben. Maar als ik puur kijk naar wat ik daar zelf, als persoon van vind, dan zou ik zeggen: als mensen maar gelukkig zijn en andere mensen hier geen kwaad mee doen, dan vind ik alles best. Ik vind het zelfs vreselijk naar als er dan door christenen gezegd wordt dat God het zo niet heeft bedoeld, dat het uitleven ervan zonde is, etc. Op de een of andere manier gaat dat echt heel erg tegen mijn gevoel in. Zo zijn er meer dingen die binnen de kerk als onwenselijk worden beschouwd, maar waar ik verstandelijk gewoon geen kwaad in (wil) zie(n). Vooral doordat er zoveel mensen ongelukkig zijn door stigmatisering, discriminatie, seksime etc. o.a. als gevolg van het 'afwijzen' van iemands levensstijl of overtuigingen. Ik vind dit heel erg lastig en weet niet goed wat ik hiermee moet. Aan de ene kant snap ik helemaal waar bezwaren op gebaseerd zijn en kan ik ze zelf ook terug vinden in de Bijbel, aan de andere kant ben ik het er ten diepste gewoon niet mee eens, terwijl ik helemaal achter de 'rode draad' van de Bijbel en de leer sta. Wat moet ik hiermee? Zijn er meer mensen die hiermee worstelen?

Antwoord

Je stelt een belangrijke vraag aan de orde. Ik denk dat het een vraag is waar velen mee lopen. En ik hoop ook, zoals je schrijft 'mee worstelen'. Ik schreef: 'Ik hoop', omdat het namelijk gaat over wat enerzijds God zegt in de Bijbel (Zijn Woord) en anderzijds wat ik zelf vind, voel, denk en meen...
Ik denk dat daar de worsteling door komt.

Enerzijds zeg je dat je volgend jaar belijdenis wil doen. Je onderschrijft de Bijbel. Anderzijds heb je een onbehagelijk gevoel. Je zou het begin van je vraag zelf nog eens moeten lezen. Je spreekt eerst over: 'Ik geloof'. Daarna schrijf je over je 'onbehagelijke gevoel'. Wat bedoel je als je zegt dat je het eens bent met de leer (dogma) van de kerk? Verstandelijk er mee eens? Of ook met je hart? Als dat zo is, hoe komt het dan dat je een ander gevoel hebt. Je verstand zegt enerzijds: Dit is de waarheid. Je gevoel zegt: Waarom dat afwijzen van elkaar op grond van levensstijl, etc. Waarom verschil maken tussen het homofiel zijn en het praktiseren van je homofile gevoelens?

Laat duidelijk zijn: ik ben het helemaal met je eens als je zegt dat je iemand niet zomaar mag afwijzen op grond van levensstijl. Je mag een persoon nooit afwijzen. Wat kan dit pijn doen en wat kunnen mensen in eenzaamheid lijden daaraan. Wel mag je een levensstijl afwijzen, zelfs veroordelen. Niet omdat jij beter bent, of omdat jij het nu zo goed weet. Maar (en dan komt het) omdat God anders spreekt in Zijn Woord. En ik denk dat als je dit in liefde tegen iemand zegt en dan iemand niet laat vallen; dan wordt dit opgemerkt.
Ik denk dat je verschil moet maken tussen een persoon afwijzen of een leer of levenswijze. Het eerste mag, nogmaals, nooit. De Heere Jezus heeft nooit zondaren die tot Hem kwamen, afgewezen. Mensen zeiden zelfs spottend van Hem 'Deze ontvangt zondaren en eet met hen'. Wel heeft hij de zonden aangewezen.

Zo moeten wij het ook doen. Als wij dit niet doen, creëren we twee werelden. En je zou jezelf de vraag eens moeten stellen of je dat niet het liefste wil. De wereld van de kerk, van de zondag, etc. En de wereld van in de week. De wereld van hoe je omgaat als jongeren met elkaar en met de social media, etc.

Kort gezegd: Het komt aan op buigen onder het Woord. Het Woord aan het woord laten in je leven en buigen onder de wil van de Heere. Vanuit jezelf wil je dit niet. Dit wil niemand. Buigen zit ons niet in het bloed. We doen liever wat goed voelt en wat we zelf willen. Denk aan de Richterentijd: 'een ieder deed wat goed was in zijn eigen ogen'. Door genade en door wedergeboorte en bekering kan dit veranderen. Daarom ben ik er blij mee dat je er mee 'worstelt'.
Mijn advies is: Bidt God of je leert buigen onder Hem. Dat is niet moeilijk hoor. Als de Heere liefde in je hart geeft voor Hem, gaat het vanzelf. Zo is het ook als je een vriendin hebt. Uit liefde voor elkaar, doe en laat je dingen.

Je staat als het ware op een tweespalt. Bij de kerk blijven: buigen onder Gods Woord met de belijdenis in je hart: 'Ik zet mijn treden in Uw spoor'. Of: Je eigen gevoel volgen. De duivel wil niets liever dan dat je leeft voor je zelf en niet naar God vraagt. De Heere vraagt je hart. Hij heeft zelfs recht op je hart. Hij zegt: 'Geef Mij je hart'. Niet je oor alleen om zondags naar de preek te luisteren. Maar je hart. Om in alle dingen voor de Heere te leven. Dat is de Heere waard!